Περί του Χειμερινού Ηλιοστασίου
Για το θέμα αυτό έχουν γραφεί και θα γραφούν πολλά, που πλησιάζουν το θέμα από πολλές διαφορετικές απόψεις. Εμείς εδώ θα το δούμε για λίγο σε σύνδεση με την γενική άποψη της εσωτερικής αστρολογίας.
Η αστρολογία αυτή, πέραν της διερεύνησης του υλικού κόσμου της καθημερινότητας επιχειρεί να πάρει θέση και να ιχνηλατήσει τον δρόμο που ακολουθεί ο άνθρωπος από την άποψη του αγώνα της ψυχής του.
Η εσωτερική αστρολογία είναι ένα εργαλείο σε αυτή την εργασία και χρειάζεται να έχει κάποιος μία βαθύτερη επαφή με την πραγματικότητα για να του είναι χρήσιμο ένα τέτοιο εργαλείο. Αυτό είναι και το δυσκολότερο σημείο, γιατί κάνει πολύ εμφανές το ότι η επιστημονική σκέψη δεν μπορεί να είναι άμοιρη σύνδεσης με την κατάσταση του ανθρώπου που την ασκεί.
Κατά την πορεία της εξέλιξης της μια ψυχή περνάει από στάδια ανάπτυξης και οργάνωσης της στον υλικό κόσμο, που αφορούν στην πορεία της συνεργασίας της με την Προσωπικότητα και την παρουσία της στους τρεις υλικούς κόσμους, τον φυσικό, τον επιθυμητικό και τον νοητικό.
Στη συνέχεια περνάει στα στάδια αναγνώρισης της ύπαρξης της, αρχικά συνεργασίας και στη συνέχεια ένωσης της με το πνεύμα της μέσα από καθάρσεις και ασκητικές. Έτσι βαδίζει πλέον στην εκπλήρωση του ρόλου και του σκοπού για τον οποίο πλάστηκε, μέσω της αποκάλυψης ότι η ανώτατη-βαθύτερη βούληση της ψυχής ταυτίζεται με αυτή του Δημιουργού Πατέρα της («εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν»).
Αυτή η πορεία συνδέεται με τον κύκλο ζωής του κόσμου, σχετίζεται με τους αντίστοιχους κύκλους των άλλων όντων και έχει περιγραφεί μέσα από τον κύκλο του έτους, τις εποχές και τα τέσσερα σημαντικά σημεία του κύκλου που είναι η Εαρινή Ισημερία, το Θερινό Ηλιοστάσιο, η Φθινοπωρινή Ισημερία και το Χειμερινό Ηλιοστάσιο.
Το χειμερινό ηλιοστάσιο μπορεί να ιδωθεί από τουλάχιστον δύο όψεις. Από την μία σαν το σημείο όπου υπάρχει μία πύκνωση και συγκέντρωση της πληροφορίας και της ενεργητικότητας στον σπόρο που θα αποτελέσει το σημείο εκκίνησης ενός νέου κύκλου ζωής.
Επειδή υπάρχει αυτή η πλήρης πύκνωση και σύνθεση στον σπόρο, έχουμε και την δεύτερη όψη του, από το ότι στην υπέρτατη σύνθεση κατέρχεται και συμμετάσχει και η όψη του Πνεύματος ως ο κύριος πόλος της Κοσμικής Σύνθεσης.
Με αυτό τον τρόπο σε πολλές παραδόσεις το σημείο του Χειμερινού Ηλιοστασίου θεωρείται το σημείο της γέννησης σε πνευματικό επίπεδο, που συμβολίζεται με την γέννηση των κεντρικών και συνθετικών Απεσταλμένων κάθε παράδοσης.
Η γέννηση αυτή συμβολίζει την πρώτη κάθοδο του Πνεύματος στον κόσμο της ύλης και αποτελεί το σημείο της Πρώτης Μύησης. Στη συνέχεια ο δρόμος αυτός μένει ανοικτός, μέχρι την ολοκλήρωση του λόγου ύπαρξης του, που θα είναι η αφομοίωση του Μηνύματος και του Στόχου του Μεγάλου αυτού Απεσταλμένου ή Αβατάρ, από την ανθρωπότητα.
Σε αυτή την άποψη δεν διαφέρει η Χριστιανική θρησκεία που κρατάει αυτή την πανάρχαια γνώση εορτάζοντας την κάθοδο, την γέννηση, την πρώτη μύηση του Απεσταλμένου της του Χριστού. Αυτή η κάθοδος του πνεύματος στον κόσμο είναι ο συμβολισμός των Χριστουγέννων.
Στην εαρινή ισημερία γίνεται η γέννηση επάνω στην ολβιόμοιρη Γαία, ενώ στο χειμερινό ηλιοστάσιο γίνεται η γέννηση – η αφύπνιση του Πνεύματος, μέσα στην ησυχία και το βαθύ σκοτάδι της νύκτας, του αόρατου κόσμου, κάτω από τα άγρυπνα βλέμματα των δημιουργικών αστέρων, όπως μας αναφέρει ο Ορφικός Ύμνος στον Απόλλωνα.
Στο χειμερινό ηλιοστάσιο ξεκινάει το τελευταίο στάδιο ύπαρξης της ψυχής. Το στάδιο κατά το οποίο η ψυχή ενώνεται με τον φυσικό κόσμο και η φύση αρχίζει να γίνεται αντιληπτή μέσα από τα μάτια της Μεγάλης Ψυχής του Κόσμου. Το τελευταίο αυτό στάδιο στην αστρολογία εκφράζεται από τα ζώδια του Αιγόκερου, του Υδροχόου και των Ιχθύων.
Στο χειμερινό ηλιοστάσιο ο Ήλιος φαίνεται να σταματά για περίπου τρεις ημέρες που σε μερικές παραδόσεις θεωρούσαν ότι σταμάταγε την δράση του και μετά υπάρχει επαναγέννηση και αρχίζει την πορεία του πάλι προς τα πάνω.
Ο κύκλος των δύο ηλιοστασίων (θερινού και χειμερινού) σχετίζεται ουσιαστικά με την κλίση του άξονα της Γης, φαινόμενο στο οποίο βρίσκεται κρυμμένο ένα βαθύ μυστήριο που περιμένει την κατανόηση του από τον ενδιαφερόμενο μελετητή της εσωτερικής αστρολογίας και όχι μόνο.
Το χειμερινό ηλιοστάσιο κατά την αστρολογία γίνεται στο σημείο που είναι η 0° του Αιγόκερω. Στο σημείο αυτό βρίσκονται οι πύλες της πρώτης πνευματικής γέννησης, της πρώτης μύησης. Από εκεί και μετά ο άνθρωπος ολοκληρώνει και τελειώνει τον σκοπό του και τον κύκλο της ζωής του περνώντας από τρεις μυστηριακές φάσεις :
- του μυημένου (Αιγόκερως)
- του εργάτη της ανθρωπότητας (Υδροχόος)
- του πνευματικού Οδηγού και μαχητή της πρώτης γραμμής, έννοιες που περικλείονται στην έννοια του Σωτήρα (Ιχθείς)
Η πορεία αυτή σχετίζεται με τον κύκλο εξέλιξης μίας ψυχής μέσα από ένα μεγάλο αριθμό ενσαρκώσεων και μαθητείας. Όταν λέμε γέννηση ή κάθοδο μιας ψυχής στον υλικό κόσμο, αναφερόμαστε αναλογικά και στην πρωταρχική εμφάνιση της στον κόσμο, που σηματοδοτεί την έναρξη της πορείας μέσω των ενσαρκώσεων της.
Έως το στάδιο εκείνο που το λέμε Θέωση, όπου θα γίνει η τελευταία και συνθετική Κάθοδος και η Ανάληψη της σε κόσμους ανώτερης εξέλιξης.