Η ορθογραφία της λέξης και οι βαθύτερες σημασίες της

Σήμερα υπάρχουν αρκετά ρεύματα που ασκούν πιέσεις στον χώρο της γλώσσας μας από διαφορετικές πλευρές και ειδικά αφορούν στην ορθογραφία. Η διάδοση των γκρήκλις, η μεγάλη αύξηση της ανορθογραφίας στους νέους, η ψευδής αίσθηση ελευθερίας που τείνει να υποστηρίξει την ακουστική ισοπέδωση της γλώσσας κ.α. Εδώ θα κάνουμε μία μικρή αναφορά στο θέμα της γλώσσας όπως σχετίζεται με το θέμα της ορθής γραφής, της Ορθογραφίας, και της βαθύτερης σημασίας της.

Η γλώσσα έχει δύο βασικές μορφές, την προφορική και τη γραπτή. Συνήθως αναφέρονται ως:

• Προφορικός Λόγος
• Γραπτός Λόγος.

Η λέξη ‘Λόγος’ έχει μια περισσότερο οντολογική σημασία και περιλαμβάνει την ουσία και τη λειτουργικότητα του ανθρώπου μέσα στην οποία δραστηριοποιείται η γλώσσα. Άλλωστε ο άνθρωπος είναι ο χρήστης της γλώσσας.

Η γλώσσα είναι το εργαλείο που επιχειρεί να ενώσει, να γεφυρώσει, την εσωτερική πραγματικότητα με την εξωτερική. Έτσι η γλώσσα είναι μια οπτική της συνθετικής όψης του δίπολου μέσα – έξω. Με αυτό τον τρόπο ανήκει στον χώρο των προσπαθειών σύνθεσης ή συναλλαγής των πολικοτήτων. Όπως πχ είναι οι πολικότητες:

• άνω – κάτω
• δεξιά – αριστερά
• αρσενικό – θηλυκό
• ανώτερο – κατώτερο
• κ.ο.κ

Οι Πολικότητες στην Ορθογραφία

Ο δεύτερος Νόμος του Ερμητικού Σμαράγδινου Πίνακα εκφράζει ακριβώς αυτόν τον Τόπο με τις εξής φράσεις:

Όπως κάθε υπαρκτή κατάσταση, έτσι και η γλώσσα φυσικά συμμετέχει στη βασική πολικότητα Ουσίας – Μορφής. Μία λέξη έχει μία μορφή και ένα περιεχόμενο. Η μορφή της είναι αφενός ακουστική – ηχητική – προφορική και αφετέρου οπτική – γεωμετρική – γραπτή. Λέμε ‘γεωμετρική’, στη βάση του ότι κάθε γράμμα είναι ένα σχήμα. Η γεωμετρία είναι η πιο αρχετυπική νοητική δραστηριότητα που μελετά κάθε σχηματισμό που μπορεί να γίνει αντιληπτός μέσω της όρασης.

Έτσι κάθε λέξη είναι ένα μουσικό και ένα γεωμετρικό δημιούργημα. Υπάρχει όμως και περιεχόμενο σε μία λέξη; Αν ναι, τότε πως σχετίζεται η λέξη προς το περιεχόμενο της;

Η σχέση μορφής – περιεχομένου στη λέξη

Η Ελληνική γλώσσα ως γνωστόν είναι νοηματική γλώσσα. Κάτι που δεν αποτελεί χαρακτηριστικό γλωσσών όπως η Αγγλική, Ισπανική, Γαλλική κλπ. Ως νοηματική γλώσσα περιλαμβάνει μέσα στη μορφή των λέξεων, το περιεχόμενο τους, το νόημα τους.

Η μορφή είναι η υλική όψη ενός όντος, το σώμα του. Το περιεχόμενο είναι η πνευματική όψη του, η ψυχή του. Στις νοηματικές γλώσσες, το περιεχόμενο περιλαμβάνεται στη μορφή, μέσα από την άρθρωση των λέξεων. Η Ετυμολογία είναι ο κλάδος εκείνος που προσπαθεί να μελετήσει την εσωτερικότητα, το νόημα των λέξεων. Εδώ είναι που μπαίνει το θέμα της ορθογραφίας.

Η Ορθή Γραφή δεν είναι μια διανοουμενίστικη ιδιοτροπία, αλλά είναι η διατήρηση της μορφής και της σύνδεσής της με το περιεχόμενο μιας λέξης. Είναι η διατήρηση του εσωτερικού, πνευματικού νοήματος της λέξης, και εξ αυτού του περιεχομένου προέρχεται και η μορφή. Ψυχή και Σώμα βρίσκονται ενωμένα στις νοηματικές γλώσσες. Αυτό ενώ ισχύει στην Ελληνική γλώσσα, δεν ισχύει στις υπόλοιπες γλώσσες.

Υπάρχει σήμερα ένας ψευδοεπαναστατικός τρόπος κατάλυσης της ορθής γραφής, ειδικά στους χρήστες της Ελληνικής γλώσσας. Κάποιοι, α-συνείδητα, προτείνουν την κατάλυση της ορθογραφίας των Ελληνικών λέξεων, με μία διάθεση απελευθέρωσης από το βάρος του πνευματικού κόπου που απαιτεί η εκμάθηση της.

Αλλά αν ήταν αληθινό αυτό το αίσθημα και πράγματι οδηγούσε στην ελευθερία, ε τότε ας καταργήσουν συνολικά κάθε τι που απαιτεί κόπο για να μαθευτεί. Αυτός όμως είναι ένας απατηλός δρόμος. Θα αποτελούσε ένα επώδυνο πισωγύρισμα, μία παραίτηση από τους τόσους κόπους που έχει κάνει ο άνθρωπος για να μπορέσει να επιβιώσει μέσα σε ένα περιβάλλον που συχνά δεν είναι καθόλου φιλικό.

Ας σταματήσουν πχ οι άνθρωποι να χτίζουν σπίτια αφού απαιτείται τόσος κόπος για την κατασκευή τους. Αλλά αυτό δεν θα το επέλεγε κανείς νομίζω. Τι συμβαίνει τότε; Τα σπίτια αποδεικνύεται ότι είναι χρήσιμα, ενώ η ορθογραφία δεν είναι; Για να το δούμε αυτό.

Η Ορθογραφία και η χρησιμότητα της

Όταν κάποιος προτείνει την ανορθογραφία, στην ουσία αλλάζει το ετυμολογικό νόημα της λέξης. Έτσι γίνεται υλιστής. Ασχολείται μόνο με τη μορφή της λέξης (υλικό-σωματικό μέρος) και αδιαφορεί για τη σχέση της με το ψυχικό περιεχόμενο της (το νόημα της).

Η συνήθης ανορθογραφία προτείνεται από την τυχαία αντιμετώπιση της μιας όψης της λέξης, που είναι η ηχητική. Έτσι όμως κάποιος προσκολλάται στη μορφή και δρα εμποδιστικά για το περιεχόμενο. Αντίστοιχα προς τον άνθρωπο όπου η μορφή είναι το σώμα και το περιεχόμενο η ψυχή του, ο ανορθόγραφος πριν κατανοήσει τη μορφή του σώματος του, παρεμβαίνει αλλάζοντας την, αποκόπτοντας έτσι την επαφή της με την ψυχή, πριν κατανοήσει και μπορέσει να λάβει υπ’ όψιν του τη βούληση της ψυχής.

Η ανορθογραφία είναι υλιστική παρεκτροπή που αποκόπτει την ψυχή από το σώμα της λέξης. Η προσοχή δίνεται μόνο στο σωματικό μέρος και κηρύσσεται μία επανάσταση δήθεν απελευθέρωσης του σώματος από την ψυχή.

Έχουμε να κάνουμε με την πλήρη παράδοση στον Δρόμο της Ύλης και της Απωλείας. Όταν στρέφεται η προσοχή προς τον υλικό κόσμο, τον κόσμο της μορφής, αυξάνεται η επιφανειακότητα, η υποκρισία του “δήθεν” (αφού δεν ενδιαφέρεται για το τι πραγματικά μέσα του θέλει), και η χωρίς ψυχή σκλαβιά. Δεν είναι ελευθερία αυτή, αλλά καθαρή σκλαβιά.

Διότι αν κάποιος δεν ξέρει, δεν μπορεί να αναγνωρίσει τι πραγματικά ζητά το βαθύτερο του Είναι, τότε τι έχει αξία; Και όλο τον κόσμο να κερδίσει δεν θα είναι παρά ένας δούλος, γιατί δεν θα γνωρίζει ποιος είναι και τι πραγματικά θέλει. Θα είναι πάντα ένα κινούμενο έξωθεν, αφού το «Αυτοκίνητον» ανήκει μόνο στην Ψυχή, όπως ο Πλάτωνας έχει δηλώσει. Μπορεί να έχει το ακριβότερο αυτοκίνητο, αλλά θα είναι ανελεύθερος, εξαρτημένος, ετεροκίνητος, είτε είναι ηγέτης στην κοινωνία του, είτε πληβείος.

Το να θεωρεί κάποιος σημαντικότερο το σώμα από την ψυχή είναι μία κατάσταση εξαιρετικά βαρβαρική, από άποψη πολιτισμού και τόσες χιλιετίες ανθρώπινης ιστορίας, ποτέ δεν ενέδειξαν τόσο επικίνδυνες βαρβαρικές παρεκκλίσεις. Με την ανορθογραφία οι άνθρωποι χάνουν την επαφή με την ψυχή της λέξης και ανεπιστρεπτί χάνουν την ικανότητα να έρχονται σε επαφή με την περιεχόμενη γνώση της λέξης.

Καταστρέφεται έτσι ο κόπος και η προσπάθεια χιλιάδων ετών αγώνα της ανθρωπότητας. Αν δε κάποιοι υποστηρίξουν ότι σήμερα δεν χρειάζεται πλέον μία γλώσσα με ψυχή, να του στρέψω την προσοχή στο ότι ακόμα και σήμερα, κάθε φορά που κάποιοι ερευνητές ή επιστήμονες προσπαθούν να δώσουν όνομα σε κάποια νέα τους εφεύρεση, στρέφονται στην Ελληνική γλώσσα.

Η σημασία και ο ρόλος της Ελληνικής γλώσσας

Έχουν ειπωθεί πολλά γι’ αυτό το θέμα και είναι γνωστός ο ρόλος της Ελληνικής γλώσσας μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες. Όλο το στερέωμα κατοικείται από ουράνια σώματα που φέρουν ονόματα παρμένα από την Ελληνική γλώσσα. Όλη η καθημερινότητα παγκοσμίως διάγεται μέσα σε λέξεις που είναι Ελληνικές με ευθύ ή σύνθετο τρόπο. Το ίδιο φυσικά γίνεται και με την Ελληνική μας καθημερινότητα και είναι πολλοί που μιλούν για το θέμα και έχουν δώσει παραδείγματα σημερινών σύνθετων λέξεων.

Όσοι δε θεωρούν την αρχαία γλώσσα νεκρή, θα πρέπει να τους υποχρεώσουμε να λένε από αύριο το τηλέφωνο τους «μακρύφωνο» και το θυροτηλέφωνο τους «πορτομακρύφωνο». Ας δουν επίσης ότι η διδασκαλία της αρχαίας γλώσσας γίνεται επί δεκαετίες δεκαετιών με ακατάλληλο τρόπο, κάτι που δείχνει την ανικανότητα και την αποτυχία να διδάξουν μία μητρική γλώσσα. Κάτι που δείχνει συνολική ανικανότητα στο θέμα του Πολιτισμού και όχι μόνο της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας. Στην πραγματικότητα ο διαχωρισμός σε αρχαία και νέα γλώσσα δεν είναι παρά ένα κατασκευασμένο δημιούργημα.

Εν κατακλείδι

Συνοπτικά, στο θέμα της μη ορθής γραφής, να πούμε ότι αποτελεί μια υλιστική παρεκτροπή εις βάρος της ψυχής. Κάθε όμως πράξη που εναντιώνεται προς την πλευρά της ψυχής, διογκώνει τη γενική εναντιότητα προς τον κόσμο της ψυχής, που είναι σημειωτέον το ότι σήμερα αμφισβητείται αυτή τούτη η ύπαρξη ψυχής σε μεγάλη έκταση εντός της κοινωνίας.

Έτσι ο άνθρωπος αντί να ερευνά σήμερα να κατανοήσει τον εαυτό του και να επιθυμεί την αυτογνωσία, στρέφεται προς την κήρυξη της επανάστασης της μορφής (σώμα) εναντίον του περιεχομένου (ψυχή). Αυτή είναι η Οδός της Σύγκρουσης που από κάποιους ονομάζεται και ‘Οδός της Απωλείας’. Κατάσταση δυστυχώς πολύ διογκωμένη σήμερα, που παρατηρείται σε όλους τους χώρους της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Η επανάσταση του σώματος απέναντι στην ψυχή του είναι στην ουσία η επανάσταση των μηχανών που βιώνει σήμερα σε τεράστια έκταση ο άνθρωπος και ειδικά με την αύξηση της χωρίς ψυχή Τεχνητής Νοημοσύνης. Τα σώματα είναι οι μορφές, οι μηχανές των ψυχών. Οι ψυχές είναι οι Ηνίοχοι, οι Κάτοικοι, οι Οδηγοί των μηχανών – σωμάτων.

Μην υποτιμάμε λοιπόν την τέχνη της Ορθογραφίας. Κρύβει πολύ περισσότερα από όσα κανείς μπορεί να φανταστεί. Η υιοθεσία μίας ανορθόγραφης λέξης είναι το σπάσιμο μιας γέφυρας επικοινωνίας μεταξύ του κόσμου μιας Ψυχής και ενός Σώματος που έχει οικοδομηθεί μέσα από κόπους χιλιετιών, πολύ ισχυρών ανθρωπίνων όντων.