Το Μυστήριο της Αναστάσεως

Το γεγονός της Αναστάσεως εορτάζεται και περνάει στην καθημερινότητα μας με κάποιες ευχές και δηλώσεις όπως «Καλή Ανάσταση», «Χριστός Ανέστη» για ένα μικρό διάστημα κάθε χρόνο. Ενώ το γεγονός του θανάτου μας απασχολεί περισσότερο, αφού συναντιόμαστε με τον θάνατο γνωστών ή προσφιλών μας ατόμων. Με την ευρύτερη έννοια βιώνουμε τον θάνατο μέσα από τις διαδικασίες της απώλειας γενικώς, που είναι συχνές στην ζωή και ο άνθρωπος έχει συνηθίσει να είναι επικεντρωμένος στην απώλεια και τον φόβο της, καθώς στην σημερινή πολιτισμική κουλτούρα είναι περισσότερο αρνητικός παρά θετικός.

Έχουμε σε άλλο κείμενο μας προσπαθήσει να ψηλαφίσουμε την έννοια της Σταύρωσης, χωρίς βέβαια να το έχουμε εξαντλήσει, όπως είναι φυσικό για τέτοιου είδους σημαντικές διαδικασίες, που αφορούν όχι μόνο στην διαδικασία των Παθών του Ιησού, αλλά συνολικά σε κάποιες πολύ βαθιές διαδικασίες – εμπειρίες του Ανθρώπου. Τι άραγε λοιπόν σημαίνει το γεγονός της Αναστάσεως; Εδώ αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε να αγγίξουμε το Ύψιστο αυτό Γεγονός.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ακόμα και αν δεν αμφισβητεί κάποιος το γεγονός της Ανάστασης του Ιησού, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έχει ακούσει την αμφισβήτηση και τουλάχιστον την απορία κάποιων για το γεγονός αυτό. Αμφισβήτηση αφενός του ότι ο Ιησούς αναστήθηκε, έως και την αμφισβήτηση του ότι μπορεί να υπάρχει διαδικασία της Ανάστασης και υπέρβασης του θανάτου. Υπάρχουν αναφορές ανάστασης διάφορων θεών σε όλα τα σημεία του πλανήτη. Συνήθως αυτές οι αναφορές βρίσκονται σε μυθολογικές αναφορές. Αλλά ανάσταση κάποιου που έχει την ανθρώπινη μορφή και που να έζησε σε ιστορικό χρόνο υπάρχει;

Τα ερωτήματα πληθαίνουν όσο ασχολούμαστε, όσο προσπαθούμε να ψηλαφίσουμε το ζήτημα. Είναι δυνατόν να αναστηθεί κάποιος; Είναι αυτό μια διαδικασία που βίωσε ο Ιησούς και την δεχόμαστε δογματικά χωρίς να ερευνούμε την αλήθεια της περαιτέρω, ή κάτι άλλο πλατύτερο συμβαίνει; Ο Ιησούς αναστήθηκε επειδή ήταν θεός ή ως άνθρωπος διέθετε την δυνατότητα αυτή; Αφού ο Ιησούς ήταν άνθρωπος για να αναστηθεί δεν θα πρέπει να υπάρχει αυτή η δυνατότητα για όλο το ανθρώπινο γένος; Αν υπάρχει η δυνατότητα ανάστασης στον άνθρωπο, τι άραγε σημαίνει αυτό;

Δύσκολα μπορεί κάποιος να απαντήσει σε ερωτήματα πάνω σε αυτό το θέμα. Όμως αν μπορέσουμε να αγγίξουμε έστω ελάχιστα αυτό το θέμα, θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε μία καλύτερη αντίληψη και ακόμα ίσως να μειώσουμε τον τυφλό δογματισμό υπέρ ή κατά. Πρώτα απ’ όλα ας δούμε τι λέγεται για το θέμα αυτό.

Οι καταγραφές λένε ότι ο Ιησούς αφού πέθανε κατά τον σταυρικό θάνατο και πέρασε στον χώρο του Άδη, στην συνέχεια αναστήθηκε. Αυτό υπονοεί ότι πέτυχε να κρατήσει το Σώμα Του ακόμα και μετά τον θάνατο του! Αν προσπαθήσουμε να το διατυπώσουμε καλύτερα, στην τριπλή μας υπόσταση ως Πνεύμα – Ψυχή – Σώμα κατάφερε να μην διακοπεί η σχέση του με την Σωματική Όψη – Υπόσταση. Πέρασε στο βασίλειο του αοράτου, το βασίλειο που πηγαίνουν οι νεκροί, χωρίς να χάσει το Σώμα Του. Ενώ ένας κοινός θνητός, όταν περνάει στον κόσμο του αοράτου, χάνει τον πόλο του Σώματος, την μία Όψη της τριπλότητάς του.

Ο κοινός θνητός πεθαίνοντας χάνει το σώμα του και μένει με τις όψεις της Ψυχής και του Πνεύματος. Όταν ο άνθρωπος χάσει το σώμα του δεν μπορεί πλέον να ενεργήσει, να εκτελέσει έργα μέσα στον ορατό κόσμο. Έτσι οι νεκροί, όντας χωρίς δυνατότητα δράσης, μένουν με τις ιδέες τους και τα συναισθήματα τους – και με τον καιρό θα πεθάνουν και οι αντίστοιχοι φορείς τους, αφού τόσο η σκέψη όσο και το συναίσθημα παράγονται από αντίστοιχα σώματα καθώς είναι δραστηριότητες του υλικού κόσμου.

Όταν λέμε λοιπόν Σώμα, εννοούμε το σύνολο της σωματικής υπόστασης – όψης που είναι τριπλή με το φυσικό σώμα, το συναισθηματικό ή αστρικό και το νοητικό. Επόμενο είναι αφότου λήξει ο χρόνος ζωής της όψης Σώμα, να ακολουθούν την διαδικασία του θανάτου και τα τρία σώματα. Ουσιαστικά λήγει ο Χρόνος του πόλου Σώμα με την τριπλότητα του, που είναι εκείνος που αποτελεί τον πόλο και το όχημα της συμμετοχής στην πράξη και που προσφέρει την δυνατότητα της δράσης, της Ενεργού Συμμετοχής.

Συνήθως με τον όρο σώμα οι άνθρωποι αναφέρονται στο αισθητό σώμα, ενώ στην ουσία σώμα είναι η δυνατότητα για ενεργό συμμετοχή στην Ζωή. Για να υπάρχει ενεργός συμμετοχή απαιτείται μία μορφή και έτσι ο πόλος Σώμα είναι ταυτόχρονα φορέας της Μορφής και της Ενεργού Συμμετοχής. Γι’ αυτό όταν κάποιος πεθαίνει, δεν μπορεί πλέον να δράσει, π.χ. να αλλάξει κάτι στην ζωή του ή στην Ζωή γενικά. Για να αλλάξει κάτι, θα πρέπει να περιμένει να αποκτήσει ξανά την ευκαιρία απόκτησης της ικανότητας για δράση, να αποκτήσει ξανά την σωματική όψη, ώστε να είναι πλήρης, να έχει και τις τρεις όψεις Πνεύμα – Ψυχή – Σώμα.

Το αισθητό μας σώμα είναι κατά ένα τρόπο η συμπυκνωμένη παρουσία όλων των σωμάτων. Αλλά η οντολογία της όψης Σώμα της ανθρώπινης τριάδας είναι η δυνατότητα δράσης – εκδήλωσης στον χώρο των Μορφών και είναι αυτό που διακόπτεται με τον θάνατο. Αν όμως μελετήσουμε λίγο την δομή του υλικού κόσμου ίσως κατανοήσουμε περισσότερο τι είναι το σώμα και που εδράζεται η ουσία του, η μήτρα, το καλούπι του, η Ουσία του.

Ο φυσικός κόσμος αποτελείται από τέσσερα στοιχεία. Τα στοιχεία που σχεδόν όλοι γνωρίζουμε και είναι η Φωτιά, ο Αέρας, το Νερό και η Γη. Υπάρχει όμως και ένα πέμπτο στοιχείο που αναφέρεται στις παραδόσεις τόσο της Ανατολής όσο και της Δύσης και είναι το στοιχείο του Αιθέρα. Οι σημερινές επιστήμες επίσημα δεν δέχονται στην ύπαρξη του αιθέρα, αν και υπάρχουν αρκετοί επιστήμονες που προσπαθούν και πάλι να αποδείξουν την ύπαρξη του πέμπτου στοιχείου. Η αρχαία σοφία δίνει αρκετές πληροφορίες για το στοιχείο αυτό και είναι προσωπική υπόθεση κάποιου να θέλει να προσπαθήσει να κατανοήσει την δομή του κόσμου μαζί με το πέμπτο στοιχείο του Αιθέρα.

Τα τέσσερα στοιχεία συνιστούν ένα περιβάλλον με αλληλεπιδράσεις, συνεργασίες, συγκρούσεις και συγκερασμούς μεταξύ τους. Ένα περιβάλλον με αρμονικές ή δυσαρμονικές διεργασίες, που οφείλονται στην διαφορετικότητα των ιδιοσυγκρασιών των στοιχείων. Η μήτρα όμως του τετραστοιχειακού κόσμου βρίσκεται στον αιθέρα, ο οποίος είναι μία ενωτική κατάσταση του υλικού κόσμου και εμπεριέχει, όλη την πληροφορία που εκδηλώνεται στα τέσσερα στοιχεία, Συνθετικά.

Ο Αιθέρας είναι η κατάσταση της πλήρους Ζεύξης – Συνθετικής Ύπαρξης του εκδηλωμένου κόσμου, του πόλου που συνιστά την όψη Σώμα ως Ενεργού Συμμετοχής. Στον αιθέρα βρίσκεται η πεμπτουσία της Ενσωμάτωσης του ανθρώπου. Στο αιθερικό επίπεδο έχει οντολογικά ο άνθρωπος το «αυγοειδές», όπως λεγόταν από τους αρχαίους και εκεί βρίσκεται η ουσιαστική μήτρα, το μοντέλο της ενσάρκωσης του, η Μήτρα της Τρίτης Όψης (Σώμα) του ανθρώπου. Το σώμα του αιθέρα είναι το ουσιαστικό σώμα, η πεμπτουσία (πέμπτη ουσία – πέμπτο στοιχείο) του σώματος – του πόλου της δράσης. Είναι αυτό που περιέχει την εντολή, την απόφαση και το πλάνο της ενσάρκωσης, είναι η δημιουργός πηγή και κάτοχος του DNA.

Όσοι μελετούν τον εσωτερισμό θα έχουν δει να αναφέρεται ότι υπάρχουν κάποιοι Αναληφθέντες Διδάσκαλοι, οι οποίοι κατοικούν στο αιθερικό πεδίο που ανήκει στον υλικό κόσμο. Από εκεί οι διδάσκαλοι αυτοί εκτελούν το έργο τους, που σχετίζεται μεταξύ άλλων με την διδασκαλία της ανθρωπότητας. Αλλά πως κατοικούν στον αιθερικό κόσμο; Πως ενεργούν; Είναι δυνατόν κάτι τέτοιο; Ναι, είναι δυνατόν, μας λέει η εσωτερική αρχαία παράδοση, καθώς έχουν κρατήσει την Ουσία της όψης του Σώματος.

Ο αιθέρας ανήκει στον υλικό κόσμο, είναι η μήτρα του. Ο άνθρωπος όταν ξεπεράσει τις εσωτερικές του συγκρούσεις, αφυπνίζεται στην υπερβατική, πέραν των τεσσάρων στοιχείων αντίληψη, όπου η όψη σώμα υπάρχει ως συνθετική οντότητα, ενοποιημένη και τότε αρχίζει να ζει με το πραγματικό κέντρο της δράσης του από τον ενοποιημένο και ενοποιητικό χώρο του αιθέρα. Τότε είναι που τελειοποιεί δια του εξαγνισμού την σωματική του όψη, αποκτώντας το «αυγοειδές» σε πλήρη και λειτουργική μορφή. Η Αρχαία Σοφία μας ενημερώνει ότι η πραγματική υλική ζωή για το Βασίλειο των Ανθρώπων είναι ακριβώς στον Αιθέρα. Ο πρωταρχικός Άνθρωπος, ο Αδάμ Καδμόν ζούσε με αιθερική σωματοδομή.

Η Ελληνική μας παράδοση μας λέει ότι ο άνθρωπος στην εσωτερική του πορεία, έρχεται η στιγμή που γίνεται πλέον αθάνατος και παύει να είναι θνητός όπως διαχρονικά μας ενημερώνουν τα «Χρυσά Έπη» των Πυθαγορείων φιλοσόφων στην καταληκτική φράση τους:

Να παρατηρήσουμε εδώ, ότι αυτή είναι η τελευταία πρόταση των «Χρυσών Επών». Που σημαίνει ότι είναι το τελευταίο στάδιο της ανθρώπινης φύσης όπως την ξέρουμε πριν από αυτό το στάδιο. Σίγουρα, δεν μπορούμε να πούμε, ούτε καν να φανταστούμε ποιοι και πώς φθάνουν σε αυτό το σημείο, αν εμείς οι ίδιοι δεν το βιώσουμε.

Αφού όμως έχει χάσει κάποιος το αισθητό του σώμα, πως δρα; Δρα επειδή κρατά την αιθερική μήτρα που δημιουργεί την όψη Σώμα και που είναι το καθαυτό υλικό μας σώμα. Αυτό σαν θεωρία υπήρχε διατηρημένη στους κόλπους της Αιώνιας Σοφίας. Μην περιμένουμε ότι η ανάσταση είναι η μεταφορά του αισθητού σώματος όπως είναι στον αόρατο κόσμο. Στα Χρυσά Έπη το μήνυμα της Ανάστασης είναι ξεκάθαρο. Εγκαταλείπει κάποιος το σώμα και εισέρχεται στον αιθέρα, αθάνατος πλέον. Το κείμενο δεν μπαίνει σε λεπτομέρειες για την κατάσταση μετά αφού στοχεύει στην διδασκαλία όσων θέλουν να φτάσουν μέχρι εκεί και έμενε στην ατομική μελέτη και άθληση του αναζητητή να εμβαθύνει στα μυστήρια αυτά.

Αυτά που η αρχαία παράδοση μετέφερε μέσα στους αιώνες, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να εμφανιστεί ο Ιησούς, που ως άνθρωπος και με την δυναμική του Θεού – Χριστού μέσα του πραγμάτωσε αυτήν την βαθύτατα μυητική διαδικασία όχι πλέον εντός των Μυστηρίων, αλλά μπροστά στα έκθαμβα μάτια όλης της Ανθρωπότητας. Ο Ιησούς κατά την διαδικασία του θανάτου του και αφού ήταν απαλλαγμένος σφαλμάτων και ελεύθερος από το κάρμα, πέρασε στον αόρατο κόσμο κρατώντας την Σωματική Του όψη.

Πήρε μαζί του το Σώμα Του, όπως λένε οι θεολόγοι. Τι εννοούν όμως; Ότι πήρε το υλικό και αισθητό σώμα; Όχι βέβαια με τον τρόπο που εμείς μπορούμε να καταλάβουμε με το μικρό μας μυαλό. Διότι εδώ κρύβονται πολύ βαθιά Μυστήρια του κόσμου και εμείς δεν μπορούμε να αγγίξουμε. Ας θυμηθούμε ότι όταν πρωτοεμφανίστηκε στους μαθητές Του μετά την Ανάσταση Του, οι μαθητές νόμιζαν ότι έβλεπαν ένα φάντασμα. Στην συνέχεια βέβαια και αφού οι μαθητές Του δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τι συμβαίνει, αναγκάστηκε να κατέβει χαμηλότερα παράγοντας πιο πυκνή υλική υπόσταση ώστε να τον ψηλαφίσουν.

Αυτό είναι δυνατόν όταν κάποιος έχει την δυνατότητα της Δράσης και άρα της συμμετοχής στον εκδηλωμένο κόσμο καθώς κατέχει την σφραγίδα, την αιθερική μήτρα της σωματικής μορφής. Αυτό που πρέπει να συγκρατήσουμε είναι, ότι λέγοντας πως αναστήθηκε, εννοούμε ότι πέρασε στον κόσμο του αοράτου που εμείς ονομάζουμε κόσμο των νεκρών, κρατώντας την τρίτη όψη του Σώματος. Κράτησε την αιθερική του σφραγίδα, από την οποία όποτε θέλει μπορεί να υλοποιεί ένα ή και περισσότερα ταυτοχρόνως τετραστοιχειακά, αισθητά σώματα. Αν και όταν κάποιος αφυπνιστεί πλήρως στην ζωή στον αιθερικό κόσμο, δεν χρειάζεται να εισέρχεται στον τετραστοιχειακό κόσμο για να επενεργεί, να δρα και να αλληλενεργεί με τον υλικό κόσμο, τον κόσμο της Ενεργού Δράσης, της Ενεργού Μορφής.

Αυτόν τον ασύλληπτο Άθλο πραγμάτωσε ο Ιησούς εκτός των Μυστηρίων, μπροστά στα μάτια της ανθρωπότητας και έγινε ο μέγιστος των διδασκάλων του ανθρώπου και ο καθοδηγητής που απεκάλυψε τις ύψιστες και θείες δυναμικές του ανθρωπίνου γένους. Αυτά που λέγονταν εντός των αρχαίων Μυστηρίων, Εκείνος ανέλαβε την Αποστολή να τα φανερώσει σε όλους τους ανθρώπους. Για να γίνουν όλα αυτά και να περάσουν στην μνήμη της ανθρωπότητας δεν θα μπορούσε να γίνει από κανένα δάσκαλο αν δεν συμμετείχε ο ίδιος ο Χριστός που είναι το Δεύτερο Πρόσωπο της Θείας Πνευματικής Τρισυπόστατης Μονάδας. Τόσο σημαντικά είναι αυτά τα Έργα και γι’ αυτό θα μείνουν ως βασικές καταγραφές της ανθρωπότητας για τους ερχόμενους αιώνες.

Από την αιθερική μήτρα εκκινεί το αισθητό σώμα και κατά την Ανάσταση στην αιθερική μήτρα επιστρέφει, απελευθερωμένος ο Άνθρωπος από τον τροχό των Επαναγεννήσεων. Στην συνέχεια η Ανάσταση ολοκληρώνεται με την Ανάληψη που αποτελεί το τελευταίο στάδιο μετάβασης και της ολοκληρωμένης επανεγκατάστασης στον υλικό κόσμο. Της Ανάληψης που συνήθως δεν λαμβάνεται εξ ίσου υπόψη μέχρι σήμερα από την μέση ανθρωπότητα.

Στο κείμενο μας αυτό προσπαθήσαμε να αγγίξουμε με την κατώτερη λογική και με οδηγό τις πληροφορίες της φιλοσοφίας και του εσωτερισμού, το αν μπορεί να είναι μία Πραγματικότητα το γεγονός της Αναστάσεως. Το συμπέρασμα μας είναι πως ΝΑΙ! Μπορεί και το κατώτερο νοητικό να αντιληφθεί ότι υπάρχει αυτός ο κορυφαίος σταθμός στην πορεία του Ανθρώπου και κάποτε όλοι θα καταφέρουμε να γίνουμε μέτοχοι αυτής της λαμπρής πραγματικότητας του Ανθρώπου. Αυτή η παραδοχή ίσως από μόνη της, συνιστά αποδοχή του Δρόμου που Δίδαξε ο Ιησούς και δείχνει να υπάρχει η έφεση να ακολουθηθεί αυτός ο δρόμος, σε όποιο στάδιο και αν βρίσκεται κάποιος στην παρούσα περίοδο του. Γι’ αυτό Είπε:

«Εγώ είμαι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή»

Οδός διότι αυτόν τον Δρόμο δίδασκαν πάντα ότι υπάρχει οι διαχρονικοί σοφοί και έπρεπε να έλθει Εκείνος και να επωμιστεί την ταύτιση με αυτές τις εσωτερικές διεργασίες του Ανθρώπου. Ώστε να μην μπορεί να παραπονεθεί κάποιος ότι δεν γνώριζε!