Η Μητέρα του Θεϊκού
Δεν θα ξεκινήσουμε με την εποχή των Ατλάντων όπου λατρευόταν ως Μεγάλη Μητέρα η θεωρούμενη ως ιδρύτρια της μητριαρχίας η Λίλιθ. Αλλά στις δικές μας μέρες που η ιστορία ξεκινάει με τον άθλο του Ηρακλή και την ζώνη της Ιππολύτης. Είτε έτσι το πάρουμε είτε αλλιώς οι μύθοι όλοι συμβολίζουν την μάχη για την ανάδυση του πνευματικού ανθρώπου από την επικυριαρχία και τον έλεγχο των ιδεολογιών της ύλης.
Κάποιοι μένουν στο παρελθόν και αρκούνται να μνημονεύουν την Παρθενία στην αρχαία παράδοση. Πλην όμως δεν αντιλαμβάνονται την διαφορετικότητα. Η αρχαία ελληνική παράδοση δεν έχει κάποια παρθένο να γεννάει έναν νέο αβατάρ. Θα έλεγε κάποιος ότι υπήρχε και ήταν η Σεμέλη, μητέρα του Διόνυσου. Ενώ υπάρχει μία σύνδεση με αυτό, εν τούτοις η υπόθεση του Διονύσου είναι μια ιστορία από το μέλλον. Ο Διόνυσος δεν έχει έρθει ακόμα στην πληρότητά του. Η Σεμέλη ζήτησε άκαιρα να δει τον Δία πλήρη και κάηκε από το θέαμα της αυτό. Δεν είχε συνείδηση της μεγαλοσύνης του θεϊκού. Δεν ήταν ακόμα αρκετά αγνή για κάτι τέτοιο.
Η Παρθενία είναι το ύψιστο ιδανικό των Ελλήνων και ο Παρθενώνας είναι μία έκφρασή του. Οι θεές που εκπροσωπούν, συμβολοποιούν και νομοθετούν την παρθενία είναι η Αθηνά, η Άρτεμις και η Εστία. Η κάθε μία τους δείχνει μια όψη της υπόστασης της Παρθενίας μέσα στον κόσμο. Αλλά ποιο είναι το αποτέλεσμα των αγώνων αυτών των θεαινών; Οι θεές αυτές περιγράφουν στον συμβολισμό τους την υπόσταση της παρθενίας μέσα στους κόσμους και ειδικά στον υλικό κόσμο. Αλλά δεν είναι οι ίδιες που πρέπει να εφαρμόσουν την παρθενία. Εκείνες δεν έχουν αυτή την ανάγκη αφού είναι εκ γενετής ταγμένες σε αυτό. Αυτοί που πρέπει να εφαρμόσουμε τις προτροπές τους είναι οι άνθρωποι, εμείς. Για ποιο λόγο; Το μυστικό κρύβεται στο ζώδιο της Παρθένου και στους κυβερνήτες του.
Ο Ερμής είναι ο εξωτερικός κυβερνήτης του και εργάζεται στο να μάθει ο άνθρωπος την αξία της χρήσης της νοητικής διάκρισης. Τι είναι αληθές και τι δεν είναι; Τι είναι σωστό και τι όχι, κτλ.
Εσωτερικός κυβερνήτης είναι η Σελήνη που υποκρύπτει τον Ήφαιστο. Ο εσωτερικός κυβερνήτης έρχεται σε επαφή με την όψη της Βούλησης του Θεού για να πάρει την βαθύτερη καθοδήγηση της Διάκρισης.
Ο ιεραρχικός κυβερνήτης της Παρθένου είναι ο Δίας που δείχνει τον στόχο της Διάκρισης που είναι η επίτευξη και η αναγνώριση του σημείου εκείνου όπου υπάρχει η ενότητα των πάντων. Ο Ζευς έχει καταστρώσει το Σχέδιο της Σωτηρίας και της Απελευθέρωσης της ανθρωπότητας το οποίο μέχρι και σήμερα ακολουθούμε. Ο πλανήτης Δίας είναι ένα από τα όργανα της θεότητας.
Η Παρθένος είναι το ζώδιο της γήινης υπηρεσίας. Είναι τεράστιας σημασίας γιατί εκφράζει την μητρότητα και οι μητέρες γεννάνε τόσο τους ήρωες του πνεύματος όσο και τους δυνάστες του, τους απελευθερωτές, όσο και τους τυράννους του.
Το ζώδιο της Παρθένου θέλει προσοχή γιατί αν ταΐζει το αρνητικό, αυτό θα είναι ένα πρόβλημα όλων των ανθρώπων. Η οδός του Δία, του μεγάλου αγαθοποιού της αστρολογίας και του ηγέτη των θεών που κατέχει το Σχέδιο, είναι ο στόχος και η ελκτική δύναμη ανέλιξης της Διάκρισης που είναι η πρώτη και βασικότερη ιδιότητα που πρέπει να αναπτύξει ο άνθρωπος.
Η Παρθενία είναι πρωτίστως της ψυχής και όχι του σώματος, των συναισθημάτων και των ιδεών και όχι του υλικού σκηνώματος. Αν και το υλικό σώμα σοφότερο καθώς είναι όλων, λόγω της μεγαλύτερης ηλικίας του, απαιτεί και αυτό την αγαθότητα, την αγνότητα της διαβίωσής του, αγωνιζόμενο κυρίως απέναντι στις θύελλες που γεννιόνται στο αστρικό σώμα.
Η Παρθενία είναι το απαιτούμενο που θα βοηθήσει την ψυχή να αναγνωρίσει το θείο Πνεύμα εντός της. Να το αναγνωρίσει έμπρακτα, όχι θεωρητικά. Τότε θα μπορέσει να το στηρίξει, να διαθέσει την υπηρεσία της σε Εκείνο, να γίνει η τροφός και η προστάτιδά του για να έρθει στον κόσμο της ύλης, η Μητέρα του. Ο άνθρωπος πρέπει να μπορέσει να διακρίνει την οδό της Αρετής από την οδό της Κακίας και να την ακολουθήσει ψυχή τε και σώματι. Να τεθεί στην Υπηρεσία του Πνεύματος, «ου δύνασθε δυσίν Κυρίοις δουλεύειν» είπε ο Διδάσκαλος.
Το θέμα της Υπηρεσίας μας προς το εν ημίν Πνεύμα εξυψώνεται στο ύψιστό του σημείο το ζώδιο της Παρθένου και η Παρθένος Μαρία έρχεται να δοξαστεί επαληθεύοντας τον πανάρχαιο νόμο. Το πνεύμα πρέπει να έχει δίοδο ενσάρκωσης. Το πνεύμα πρέπει να μπορεί να ενώνεται με την ύλη. Το φαινόμενο της Μαρίας δεν υπάρχει στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, όσο και να εθελοτυφλούν πολλοί. Οι αρχές της Παρθενίας στους Έλληνες δοξάστηκαν, τέθηκαν στις αρχές τους με τις θεότητες και τους μύθους τους και ανέμεναν την εφαρμογή και την επικρότησή τους. Την πρακτική επιβεβαίωση και επαλήθευσή τους. Η επιβεβαίωση έγινε με τον άθλο της Παρθένου Μαρίας, να γίνει Μητέρα και Σύζυγος του Θεού. Η νέα Ίσις.